KUDRET KÖKSAL

her şey mübah değil an-lı-yor-mu-su-nuz geçit yok önce ölmemizi bekleyeceksiniz sonra üşüşeceksiniz çürüyen bedenlerimize sizin tabiatıniz böyle gerektirir çünkü bre akbabaları insanoğlunun ve hayatın kara kapkara kuşları

Hayat... Ölümden ibaret. Ve yeniden hayat... Yeniden hayat. Ve yeniden ölüm... Yeniden ölüm.

boşluğa yazılır bazı şiirler çiçek tozları gibi rüzgârda dağılırlar akıbetleri meçhuldür sonrasında ya yeniden çiçek olurlar ya bir arı marifetiyle bal ya da hiç olurlar hiçlikte kaybolurlar

bulutlara baktığınızda gördüğünüz nedir çimene çiçeklere ateşe denize çamura gökkuşağına palyaçoya balonlara renkler mi güne bakın o zaman ğün ışığına geceye

bir yer biliyorum bir yer görünmeyen ufkunda karanlıkların kanayan adımlarla aydınlığa koşulan köşesinden sesleniyorum dörtgenin gecikme gel tüm sevdalarını koyup da bohçana gel kenarları aşıp da gel ezmeden yürekleri gel beyazı kirletme

bir sandığa tıkıştırmalıyım saçılmasınlar ortalığa diye mahşeri duygularımı

bazen sahilde martıları izlemek bazen sevdiğinin gözlerine dalmak bazen ince belli bardakta bir bardak çay bazen yeşili bir demet maydonozun bazen rakının içindeki boşvermişlik bir çocuğun kahkahası bazen bazen bir sokak kedisinin mırıltıları bir tebessümün içinde filizlendirdiği papatya hayat mutluluktur bazen -Anlık-

kırbaçtı söylemlerim kulaklarda şaklardı yazmalarım silâh yalandan püskürtürdü saldırıları öldürmezdi masumdu postallarım Sümerbank parkamın kamuflajıydı militan olan vurmalarım vurmazdı kavgalarda yumruklarım vurur gibi yapardı alışkındım yıldızsız karanlıklara hayal ederdim de gökyüzünü mahpus mavisiydi belki konduramazdım yıldızlara ay takip etmezdi izlerimi balçık silerdi bulanık suya düşerdi yansımalarım çıplak gözle görülmezdi zehirli sarmaşıktı bedenimde hüzünler uykusuz kalırdım aşksız kalırdım öksüz kalırdım direnişim düşmezdi dokunamazdım yapraklarına yeşilin boynunu büker kururdu koklayamazdım çiçeklerin rengini ölürdü kokuları solardı ah en baştan başkaldırmalıydı itaatkâr ellerim geçirmeliydi hayatıma yağlı urganı

Her kim olursa olsun... Her ne adına olursa olsun... Teslim olanın, 'aman dileyenin' kanı dökülmez. Biz böyle öğrenmişiz, böyle biliriz. Ve böyle söyler vicdanlarımız. Taltif etmek bir yana, Yanımıza bile yaklaştırmayız bu müsfeddeleri.  

Sarıyer'deyim... Caddede yürüyorum. Tam Sarıyer'de ve pek çok yerde, pek çok şubesi olan, meşhur bir börekçinin önünden geçerken, bir çalışan itekleyerek kapının dışına sürüklüyor iki çocuğu. Biri 9-10 yaşlarında bir kız. Diğeri ise, kızın sıkıca elini tuttuğu, 3-4 yaşlarında, tahminen kardeşi olan bir oğlan çocuğu. Öyle kir-pas içinde değiller ama, belli ki sokak çocukları. Kız ağlamaklı. Yanlarına yaklaşıyorum. -N'oldu kızım? 'Hiç' diyor: 'Börek istemiştik.' Aniden ben de ağlamaklı oluyorum. Hani dokunsalar boşalacağım. 'Gel' diyorum kıza. Tereddüt ediyor. 'Gel' diye tekrarlıyorum. Arkamdan geliyorlar yavaşça. Birlikte börekçiye giriyoruz. Hiç de hoş karşılanmadığı anlaşılıyor surat ifadelerinden, bu durumun çalışanlarca. Oysa kimbilir, kendileri de birer asgari ücretli muhtemelen. Halden anlamalarını bekliyor doğal olarak insan. Ama değil. Tezgâha yaklaşıyoruz. 'Buyrun' diyor tezgah arkasındaki. -Börek alacağız. 'Hangisinden...

Aşk üstüne çok yazdım; yazmaya çalıştım. Attım-tuttum, belki doğruydu yazdıklarım, belki saçmaladım. Ama aşağıdaki tanımlamam, benim aşk konusundaki hissiyatımın karşılığıdır sanırım. AŞK YALNIZLIĞINIZA KONMUŞ BİR KUŞTUR.

işte o günler gelecek mutlaka gelecek biz gittiğimizde boşuna arayacaksınız izlerimizi kağıtlar saman gölgemiz bile kalmayacak

acılarımın müsebbibi benim acıyamam kendime kafesteki kuş gibi kalbim ne kanat çırpabilirim ne uçabilirim ne özgürlük tutkusu su ekmek yetmezdi hayatıma yeter oldu müsebbimi benim

gövdem kalbimin mengenesi gündüzün karanlığı gözlerimde cığerlerim lav üretiyor nöronlar davul çalıyor beynimde midem yemelerime baş kaldırmış su bayatlıyor görünmezinde dilim konuşmaktan imtina ediyor ellerim kâğıtlara gitmiyor bir yatalak gibi oturuyorum hareketsiz bakışlarım sabitleşiyor bilinç dışı cazibesi belirsizleşiyor sevinçlerin kendimi bulmama izin vermiyor duygularım anlamsızlık anlam oluyor hayatımda özlemişim yarim özlemişim çok özlemişim Nil sularında kulaç atmak isterdim şimdi bilinmezliğe

Gözden uzak olan gönülden uzak olurmuş.... Bende niye öyle olmuyor? Keşke olsaydı.

Medeniyetin beşiği öyle mi? Statdan çıkan İtalyan taraftarlara, İngiliz taraftarların nasıl linç girişiminde bulunduğunu izlediniz mi? Kapitalizmin beşiği olmasın? Kapitalizm, emperyalist safhada, her sahada ırkçılık demektir aynı zamanda.

gözlerinde grisi akşamın ellerini uzattı, bulutları yakaladı incitmeden sevgiyle hüznünü okşadı en mavisini sevip içlerinden düşsel fesleğenler bindirdi üzerine ve bir köşesine kalbini iliştirdi sakınarak öptü ellerini araladı bulutlarla ona gönderdi

atlar dörtnal kalbimde 'hayatta kalacağım ışık ışık ışık ışık'

her şey yarım bütüne tamamlayamazsın tamamlamaya kalkarsan tekrar yarım eklerler

kağıtlarda bunaltılarım şizofrenik acılarım ölümlerim yazmalarda yaşayan ölümlerim firari özgürlüğüm de orada cehennemdeki cennetim onun dışında öksüzlük