MÜŞAHADE ALTINDAYIM

Yıllar ve yıllar boyunca süren ve maalesef Ayten'imin ölümünden sonra tamamiyle kurtulduğum (yaklaşık 22 ay önce) ve yine maalesef onun ceremesini çok çekmesine rağmen, sonuçlarına tanık olamadığı, sevincini yaşayamadığı ve zorunlu müşahadelerle dolu askerlik serüvenim.

Daha önce konuya ilişkin dokundurmalar yapınca, bunu da paylaşmadan edemedim.

MÜŞAHADE ALTINDAYIM

Bu üçüncü senem.

Yine aynı hastahanenin, aynı kliniğinde, müşahade altındayım.

Yine deliler gibi okuyorum bu musibet ortamda.

Dışarıda bir türlü fırsat yaratamadığım, bir türlü zaman ayıramadığım ve belki de bir türlü kendimle yalnız kalamadığım için okuyamadığım kitapları okuyorum büyük bir hırsla.

Büyük bir iştahla...

Çevrede hiç kimse, hiç bir şey okumuyor; gözlerini tavana dikip öylece yatıyorlar bütün gün boyunca ve sadece soruyorlar:

"Neden okuyorsun?

Ne okuyorsun?

Ne oluyor böyle okuyunca?"

Ve uyarıyor görevli:

"Şu kitapları ortadan kaldır. Askeri doktorlar vizite geldiklerinde açıkta görmesinler."

Yahu neden?

Yabancılardaydım bir kaç yıl önce.

Kimse okumuyordu, hiç kimse.

Ne ranzadakiler, ne görevliler.

Kitabı silah gibi görüyorlar, kitap okumayı savaşmak zannediyorlardı.

Sırf bu nedenle sorguya çekildim, kameralarla izlendim.

Aslında ne okursan oku, hiç bir önemi yoktu.

Polisiye bir roman bile okusan, tavır onlar için siyasiydi.

Ama ben, okuyarak ortama kapatıyordum kendimi; bir kuş gibi kafesimin içine çekiliyordum.

Gözlerim açıkken okuyor, kapalıyken uyuyordum.

Soruları duymadan, cevaplandırmadan...

Bu toplum hep böyle miydi?

Kimler attı temellerini bu cehaletin?

Bu karanlığı kimler yarattı?

Aynı hastahanenin, aynı kliniğinde, müşahade altındayım.

Okuyorum..

12 Mart 2018 - Askeri Hastane