PUŞTSUN HAYAT VE PUŞTSUN İNSANOĞLU

 

Ve ben şimdi otururken Şisli'de bir simit evinde...

Neden dalarım yine hayatın kalleşliklerine.

Güzel telefonlar alırım, güzel mesajlar alırım, güzel insanlardan oysa.

Hep güven, hep huzur, hep dostluk üstüne.

Evet...

Güzel dostluklar kurarım.

İçinde puştluk taşımayan.

Ya da bazılarinda öyle zannedilen.

Bu çok mu güzel görünür size.

Öyle mi emin değilim pek.

Hep temkinli oldum dostlarıma karşı.

Dostluklarına halel getirmemek için.

Ve hep güvenilir oldum, olmaya çalıştım.

Çocuk yaşlarımdan beri bu böyle.

Aile iişkilerinden, seks hayatlarina, gönül maceralarına, dosluk ve yoldaşlık adına yaşanılan puştluklara kadar pek çok konuyu sır edindim.

Yeraltı şartlarında bile buldular; katı kuralları hiçe sayarak doktüler içlerini.

Puştlukları, kalleşlikleri aktardılar.

Dostluk puştluklarını, yoldaşlık pustluklarını, sevdalık puştluklarını...

Dinledim, hep dinledim

Acılarından pay çıkarttım kendime.

Yönlendirmeye çalıştım.

İstismar etmemek için insanların güvenlerini; yıkmamak için, kendimi bile gizledim bazen.

Yanlış anlaşılmasın diye duygularımı içime gömdüm.

Çabaladım durdum.

Ben puştluk yaptım mı bilmem.

Varsa ve yaptıysam eğer onu da başkaları dile getirmeli sanırım.

İnsan kalleşti dostlar.

Gözünün içindeyken gözleri, aslında kalleşce plânlardı yapılan.

Kalleşlik için huzur, kalleşlik için güven, kalleşlik için dostluk, kalleşlik için sevda...

Sadece oyuna alet edilebilecek yalanlardı çoğu zaman.

Simit evinde çayımı yudumlarken bütun bunlar aklımdan geçiyor nedense.

Sanırım huzursuzum ve güvensizim hayata karşı.

Gerçekten gerçeklere kırgınım sanırım.

Puştsun hayat.

Ve puştsun insanoğlu.

(20 dakika sonrası:

Kafam öyle ambele olmuş ki hayatın pustluklarından, tam dolmuşa binip eve gidecekken, aracı otoparka bıraktığımı hatırladım.

Ah Ayten... En gerçek huzurum, en gerçek güvenimdin benim. Ah yavrum.)