KUDRET KÖKSAL

Görmediğimiz, duymadığımız (zaten ne gören vardır, ne duyan) ne çok anlamsızlık var hayatımızda? Dirilen ölüler, ruhlar, şeytan ve azrail başta olmak üzere melekler, periler, inler-cinler... Bu kavramlar öylesine korkutur ki pek çoğumuzu, örneğin cin kelimesini ağzımıza bile almayız, 'kendilerine davet çıkartmayalım' diye. Yerine 'üç harfliler' deriz ki, kendilerini kasdettiğimizi anlamasınlar. Hani kerizdir ya onlar. Oysa insan denen adam yanımızda yöremizde dehşet saçıyor. Boğazlarken direnmesin diye, önce dört ayağını kesiyor kurbanın, Öteki insanı yakıyor, kendisinden değil diye. İyi de sayılamayacak kadar çok ve çeşitli insan vahşetinin yanında, tek bir cinin böylesi vahşetine tanıklık eden birisi var mı aranızda? Onlar daha çok tacizci, tecavüzcü. Zaten bazı cinci hocalar da,  tıpkısı cinlerin yöntemleriyle çıkartıveriyorlar bedeninizden o pis tecavüzcüleri. Peki ya insanın vahşeti, zulmü? İnsanın vahşetine tanıklık etmeyen var mı aranızda? O halde esas korkmamız ...

Haberleri izliyorum. Aniden ekrana gelen bir görüntüyle refleks olarak gözlerimi kapatıyorum ve görüntü geçene kadar açamıyorum. Evet, kadınsı bir refleks bu. Hiç kurban doğrayan bir kadın gördünüz mü? Erkeklerin refleksi ise umursamazlıktır genelde. Böylesi konularda refleksi yoktur pek erkeklerin.. Görüntünün gördüğüm kısmı şöyle: Bir iş makinasının vincine tek ayağından bağlanmak suretiyle ters olarak asılmış, debelenip duran, debelendikçe dönen ve ayağında patlayacakmış gibi bir basınç oluşmuş, 1 tonluk ya da daha ağır, acı içinde kıvranan bir kurbanlık büyükbaş. Vicdanım kanıyor, acı çekiyorum. Yapabilecek bir şey olmayınca da gözlerimi kapayıp, kendimi görüntüden koparıyorum. İş makinası yolda ilerlerken, şöförün ve yoldakilerin umrunda bile değil. Hayvanın böğürtülerini duyan bile yok. Çünkü görüntüde kadın da yok. Kadınların duyarsız kalabileceğini düşünemiyorum. En azından kulaklarını kapayıp, gözlerini kapayacaklardır bu işkence karşısında. Hayvanlara işkence yapmayı babaları...

akanlar Kurulu'na açtığım davayı kazandım. Ayten'im öldükten sonra onun üstüne olan zimmetim de kalktı. Ben bir materyalistim. Ölümden sonraki yaşama inanmam. Ölum yok oluştur ebediyen. Dolayısıyla ölen birilerinin ya da ruhlarının göğün 7 kat yukarısından bizi izlediğini de düşünmem. Yeni, başka hayatlara can suyu olmaktır ölüm. İçimizde yaşattığımız ise hatıralardır yalnızca. Alyansın bize hatırlattıkları da öyle. Yaşadıklarımıza, gidene olan saygıdır sadece. Acı mı? Elbet ama, zaman onun da panzehiri değil mi? Gun gelir acılar da, gülümseten hatıralara dönüşürler. O nedenle ölümün ve ölenin ardından sürgit ağıtlar yakmak, matem tutmak normal bir durum değildir. Hatta bu durumun patolojik bir olay olduğu bile söylenebilir. Çünkü bizi gidene bağlayan, sadece yaşanmış güzelliklerdir artık. Öyle olmasaydı hayat devam edemezdi. Oysa hayat devam ediyor. Bütün güzellikleriyle, bütün çirkinlikleriyle... AYTEN'İME ZİMMETLİYİM Bu yazdıklarım 'özel hayat' değildir. Ö...

Ve hayat... Duygu ve düşüncelerimizi sarmalayamayacak kadar küçüktür belki.

Hayvanlara eziyet etmeyin beyler. Hadi bıraktım kan akıtma kutsalınızı, ancak bilin ki eziyetin bayramı olmaz.

Tam 26 yıl oldu. İyi ki beni seçmişsin Ayten.

bir gece tenimdesin bir gece kalbimde bir gündüz duvardasın bir gündüz yoksun hangisi gerçekliğimsin

Sığ bir dünyada yaşıyoruz. Belki yüzme öğrenmememiz bundan.

aklımda bulmacalar birini çözüyorum diğeri geliyor diğerini çözüyorum bir diğeri çözümsüzleşiyor ne olacak bu memleketin hali  değil sosyalistler bile beceremedilerse ne olabilir ki esas mesele ne olacak insanımın halleri devam edecek mi Esra'nın kızının krizleri Serap bir ev bulabilecek mi bütçesine uygun bir işe girebilecek mi Hande mutlu bir hayat sürebilecek mi bir aç bir tok değil hep tok olabilecek mi Kumru oyuncak alabilecek mi çocuklarına Firuze o pislikten kurtulabilecek mi Lara tekrar celladına mı aşık olacak diri diri gömecekler mi Fatoş’u isyanlarında ne olacak   aklımda bulmacalar küçülmüşüm karınca yuvasına düşmüşüm debelendikçe üşüşüyorlar çözdükçe çoğalıyorlar  

Bu topraklarda hain, bölücü, casus, terörist olmamak için ne olmak gerekiyor? Herkes bir diğerini böyle suçluyor. Kafam cacık oldu artık. Lütfen bilen varsa ve bilgilendirirse beni, ne olmak gerekiyorsa onu olacağım. İneklere ot mu? Kabul.

Fatih Sultan Mehmet İstanbul'la birlikte Ayasofya'yı da 'fethetmiş' ve İslâmlaştırmıştı.  Böylelikle Hiristitan dünyasının bütün öfkesine rağmen, kılıç 'hakkıyla' -kılıç zoruyla mı desek?- Hz. Muhammed'in 'yüce komutan' mertemesine erişmişti. Atatürk Ayasofya'yı müzeye çevirerek Gayrı Müslim'in kısmi saygınlığını kazanmış ve fakat Müslümanların dinmek-bilmez öfkesine maruz kalmıştı. Şimdilerde ise Recep Tayyip Erdoğan, Hiristiyan dünyasının bütün karşı çıkışlarına karşın -bunu önemsememesi, zaten milliyetçi bir partinin etkisi ve koltuk altında olduğu için anormal sayılmaz) Ayasofya'yı kılıç görüntüleriyle tekrar İslâmlaştırdı ve İslâm dünyasında devleşti.  Ve inanın - yaşarsak göreceksiniz ama, artık öbür dünyadan izleriz- en az 500 yıl adının zikredilmesini sağlayacak zevahiri kurtardı.  Hem de böylesi ekonomik buhranların bütün toplumu sarmaladığı bir ortamda.  Ayasofya Fatih Sultan Mehmet'den, Fatih Başkan Erdoğan'a geçti. Kal...

ah neden içimdeki bu yangın neden bu zehirli sarmaşık kılcallarımda yok mudur hiç çaresi yok mudur ve ölüm müdür sadece ölüm mü acımasız panzehiri hayatın

TEST Sabah işe mi gidiyorsunuz, ya da herhangi bir yere... Yolunuzun üstündeki bir köpeğin başını okşayın sevgiyle. Yiyecek vermeden yapın bunu. Aynı şeyi ertesi gün tekrarlayın. Aslında 2 gün yeter olsa bile, diğer gün yeniden tekrarlayın yaptığınızı. Ve sonra uzak kalın o köpeğe, ama her gün aynı yer ve saatte uzaktan gözleyin onu. Günlerce o minik okşama ve sevgi ritüellerinizi beklediğini göreceksiniz; aynı saat ve aynı yerde. Yolunuzu gözlediğini göreceksiniz. Bir köpek ne bekler sahibinden? Biraz mama-su, bir-iki gezdirme zaman zaman ve okşanma... Yani sevginizi görebilme, hissedebilme... Ama bütün bunları yapmasanız bile küsmez size; hayata küser, size küsmez. Çocuklarımıza sevgiyi, sadakati, cefayı, vefayı, sabrı öğretmekte zorlanıyor muyuz günümüz şartlarında? Bazı değer ve kavramları yeterince öğretemiyor muyuz? Biliyoruz ki bu kavramların çoğu sözlüklerde bile yer almıyor artık. Ne dersiniz? O halde bir köpek alın; bir köpeğiniz olsun evinizde. İnanın o öğretecektir. Benim d...

Öyle anlaşılıyor ki kadın cinayetleri, 12 Eylül öncesinin ölüm oranlarını yakalayacak gibi görünüyor. Terör erkekten geliyor bu kez. Protestoya bile tahammülü yok erkek zihniyetin. Kadın cinayetleri protesto ediyor, erkek şiddetle bastırıyor. Erkek egemenden, erkek terör egemen bir topluma geçiyoruz giderek. Doğal bir süreç bu. Erkek terörüne karşı mücadele, bütün toplumun görevi değil mi? Bu terörü etkisiz hale getirmek, en azından kadınların öncelikli talepleri değil mi? Ve halâ kadını korumaya yönelik İstanbul Sözleşmesi'nden çıkılması tartışılıyor. Tartışan kim? Erkekler ve erkek mentalitesine teslim olmuş kadınlar. İzin verme bacım.

Bu ay içinde tam 30 kadın öldürülmüş. Sanırım Meksika'yı da geçtik. Erkek zihniyeti sona ermeden çözüm yok. Bu da bir sistem meselesi. İsterseniz 50 tane köprü, binlerce km. otoyol yapın, gayrı-safi milli geliri 50.000 USD'ye çıkarın, herkese ev-araba verin... Yine de çözüm, bu şiddet mentalitesinin mezara konmasıyla mümkün olacak. Kadınlar... Ancak hayatın her alanındaki örgütlü bilinciniz, sizin kurtuluşunuz olacak.

Haydi bakalım. Ayasofya mı, SultanAhmet mi? 'Gavur' yapımı mı dolacak, yerli-'milli' olan mı? Bana SultanAhmet'in pabucu Ayasofya'nın damına atılacakmış gibi geliyor. Zaten SultanAhmet de, Ayasofya ile yarıştırılmak için inşa edilmemiş miydi? https://kudretkoksal.blogspot.com/

Türkiye12 ülkede askeri operasyon yapıyormuş. Belli ki daha çok ekmek yemeleri gerek. Osmanlı 25.000.000 km2'de yapıyordu. ttps://kudretkoksal.blogspot.com

Çocuklarımıza hasretliğimiz hiç bitmez. Zaman hızla aksa da, yaşamı gün be gün karmaşıklaştırsa da, bizleri iyice yorgun düşürse de, duygularımızı çağın tekn olojisine sermaye etse de, insan ilişkilerini duygusuz ve soğuk kutuların karanlığına teslim etse de, çocuklarımıza hasretliğimiz hiç bitmez. Hele ki hayat, daha üç yaşındayken sizden uzaklaştırmışsa onları... Dün en büyük kızım, ay parçam Ezgim'in doğum günüydü. Belki onun bile okumadığı, bilmediği, belki de artık anlaşılması hayli güç bir çağrıyı bulup çıkarttım sararmış kağıtlarımın arasından. Kağıtlar eskimiş ve ölmeye yüz tutmuştu ama, duygular halâ canlı ve halâ bir bebek kadar yeni ve diriydi. İzninizle aktarıyorum. Üşürüm Oyy dona dona tir tir Yalım karam Minik yarim Yanımda sen olmayınca Bebeğim Yanımda sen olmayınca Gel N'olur gel Etme Eyleme Bi başıma koma beni Giitme Giiitme Giiiitme Sana ihtiyacım var Bebeğim Sana ihtiyacım var Şavkımaz hü...

Benden Ezgi'me bir doğum günü armağanı. Tam 38 yıl öncesinde yazılmış. Yazıldığı kağıtların neredeyse zamana yenik düşecek olması karşısında, yaşanmış duyguları n da yok olmaması için, belki de biçare bir çabadır benimkisi. Evet. Doğum günün kutlu olsun kızım. Tam 38 yıl öncesinden taşınan duygularla. KIZIM Yüreği sana benziyor Kızım! Dut ağacının. Renklerin mavisi sana benziyor. Parlaklığı sana benziyor Kızım! Gökteki yıldızların. Geceyarısı kararan bulutlar Gün doğarken sana benziyor. Kitaplar umut taşır Bilmezsin Ve şiirler.. Dağlar sana benziyor o zaman Topraktaki fideler Güneş, taş ve kum. Çağıldayan su sana benziyor Kızım! Ve nehirler ve denizler ve okyanuslar. Sana sesleniyorum Kızım! Sana benziyor içimdeki çığlık Karanlık ve aydınlık. Şimdilerde benim kızım Belki yüreğim ezik biraz Hani bir acılıktır hissediyorum. Ve içim bir tuhaf buruk. Ama yine de Sana benziyor bence Kızım! Yavrum benim, herşeyim. Hücr...

O çocuk var ya o çocuk Varya o çıplak ve asi çocuk Gerçekliği görmezmiş gözlerim O görür Çığlıkları duymazmış kulaklarım O duyar Konuşmazmış dilim korkarmış O konuşur Titrermiş ellerim yazmazmış O yazar Bu beden öyle kolay kolay tükenmez Yaşadıkça sağ beynimdeki o çocuk 20.07.2019