KUDRET KÖKSAL

'Yatarken sırtını kapat.' Kimbilir kaç bin kere tekrarladığımız üç kelimelik uyarı. Kanıksadığımız... Anlamını bile düşünmeden, refleks olarak kullandığımız çokça. Yeter ki çocuklarımızın sırtı üşümesin uyurken. Peki bir yaştan sonra ne anlamı olabilir? Hem de sizden çok küçük bir kadın tarafından yapılıyorsa size bu uyarı.. Sıcacık bir odada yatıyor olsanız bile. Çok... Hem de pek çok... Hayatı hatırlatır yeniden... Hayatı özetler ve koyar kalbinize. Sadece bu üç sözcük. 'Yatarken sırtını kapat.' Anaçlık, korumacılık, sahiplenmek, sorumluluk... Daha da önemlisi... SEVGİ. Allengirsiz sevgi.

Gölge aramak mıdır usanmadan yaptığımız? Belki bir iz bazen.

Hiç bir romantik yönü kalmadı ölümlerin. Vatan için ölmüşsün... Dava için ölmüşsün... Onun için ölmüşsün. Bunun için ölmüşsün. Aşk için ölmüşsün. Şiirin en temel argümanlarından biri olmaktan çıkıyor, ölüm teması nerdeyse. Sokakta karşılaşıyorsun. Sohbet ediyorsun adamla bir saat. Gelecekten bahsediyor, hayat standartlarını nasıl yükselteceğinı anlatıyor ailesi için, vizyonunu anlatıyor hayata dair. 20 gün sonra yok. Covid almış götürmüş. Ölüm bir tokat gibi yankılanıyor insanın iç aleminde. Yerle bir oluyor hayata dair vizyon. Cenazesine bile çok az katılım oluyor. Ölümün gerçekliği alt-üst ediyor ölüm romantizmini. Vizyon ölümle bütünleşiyor. Çokça anlamsızlaşıyor gelecek plânları. Aşk için ölmek... Palavra oluyor, bu gerçeklik karşısında. Kalplerde romantik bir etki yaratmıyor.

  Giiiiiitt me

kınıfır bedrenk olur benim göğlüm siyah olur ah bi gele göresen nasıl mavi olur

acılar içinde geçmiş yıllarım duygularım ölüm döşeğinde kaçmışım başkentinden şiddetin musallada bırakıp da silahlarımı gençliğimi geride insana ve aşka sığınmışım ne var ki yakalanmışım yeniden silahsız savunmasız ve çıplak kaçamamışım oyy oy oy aldanmışım nice yalan dolan yaşamışım aşk adına nice şiddet görmüşüm insan olandan kalmamış gayrı kaçacak bir delik sığınacak dam bulamamışım n’olur tenime dokunurken önce düşün eyy aşk İhaneti sezmede mahir olmuşum

Felsefe çokça anlaşıldığı gibi, kitapların içinde ve ünlenmiş kişilerin ve hatta kimi hayatın akışına uzak ve yabancı söylemleri değil -ki bu da hayatın içinde olduğu için felsefenin kapsam alanı içindedir- kim nasıl tanımlamış olursa olsun, bence hayatın her alanının, her anıdır. O anın derinliklerine inildiğinde sizi felsefe karşılayacaktır. Felsefe hayattır.

YUPPİUUUUUUU Hayat bana da gururlanabilecegim pek çok şey sunuyor. Geçenlerde paylaşmıştım. 11. sınıftaki küçük kızım Nisan, felsefe ödevi için ÖLÜ OZANLAR DERNEĞİ filmini izledikten sonra -ki bu film felsefi içeriklidir- film açıklamasını kompozisyon haline getirmiş ve öğretmenine göndermişti. Felsefe öğretmeni bugün büyük bir coşkuyla geri dönü. 'Yazıyı okulun felsefe gazetesinde yayınlayacağını, Nisanın sürekli ve istediği konuda yazması gerektiğini' belirtiyor ve gazetenin yazı kuruluna davet ediyordu. Heyt be benim kızım. Yuppiuuuuuu... Not: Büyük olan Ezgi ise çok başarılı şiir, hiķâye ve senaryolar yazıyor. Film sektöründe, yardımcı yönetmenlik yapıyor. Çok çalışkan ve azimli. Ortanca olan Naz ise çiçeği burnunda mimar ve tam burslu okudu. Bizi 5 yıl boyunca, en az 400.000 Tl'den kurtardı. Ve gurur öğrencisi olarak mezun oldu. Ve yeniden... Heyt be benim kızlarım. Yuppiuuuuuuu... Yuppiuuuuuuu...

benimde çok dileklerim oldu hayattan hıçbirisi gerçekleşmedi bir teki bile gerçekleşseydi eğer adil bir toplumda sevinçle paylaşıyor olacaktık hayatı

Bir insanın önce içini duyacaksın. Sustukları, konuştuklarından ve yazdıklarından fazladır genelde.

kalbimdeki boşluk tekmeleyerek boşluğu acıtarak koşuşturması içimdeki bebenin durmaksızın hıçkırmaları hasretliğidir yaramazlık gülüp eğlenmek oynamak yapamam

yola devamdır elbet kış kar buz bora fırtına kara ne zaman görünecek bilemezsin faydası olmayacak ağlamalarının faydası olmayacak feveranlarının faydası olmayacak aşklarının şiirlerinin yazmalarının sabırla ve inatla yol alacaksın dalgaları yaracaksın aklınla şeytana baş kaldıracaksın korkuları aşacaksın belki aylar geçmiş olacak belki derman kalmayacak kalbinde ama nafile madem ki kaptanısın pabucumun terketmeyeceksin mürettebatı ahlâkınız böyle emretmiştir size unutmayacaksın dümeni bırakmazsan eğer ve sağlamsa pusulan mutlaka varacaksın mutlaka kavuşacaksın güneş içine doğacak bir gün

sen koşardın da yürürdüm ben ömrünün son mevsiminde koşmaya korkar ya insan değil 36 yaş cesaretinde sen uzanırdın bulutlara benimse kollarım kalkmazdı tam beş kişiydin tek bedende bense dördünü bırakmıştım çoktan geride şehvetle bakarken gözlerin şehveti arzulardım gözlerinde senin kendi vücudundu ilahen ben kalbimdeki canları terk edemezdim sen gerçektin ben şaşkındım olasılık hesapları yapardım onlar bile şaşardı sen güneşe koşarken çıplak ben utanır gölgeye sığınırdım seksti sana hayat veren sadece koklamak sadece öpmek yetmezdi 36 yaşın ateşinde benim adım ise aşktı hayatın son merhalesinde yine de sevmiştim seni ah sevgili sevmiştim

ben ziyan olan aşklarıma ağlarım terkeden sevgilime değil (Bir kadın arkadaşımın sevgilisi kendisini terkettiğinde...)

ve zaman acımasizca israf ederken yılları ben halâ şaşar dururum bizler neden israf ederiz zamanı

Bizleri çirkin kılan, fiziken çirkinliğimiz değildir. Üslubumuzun ve davranışlarımızın çirkinliğidir.

İnsanların hepsi güzeldir, hepsi aşka değerdir. Onları farklı kılan düşünceleridir, politik görüşleridir, inançlarıdır, üsluplarıdır, davranışlarıdır. Fiziken kime aşık olduğunuzun hiç bir önemi yoktur. O olmasaydı bir başkası olacaktı. Önemli olan aşkla sevmektir, aşkla bağlanmaktır, aşktır.

özgür olmasaydı beynim hem politikadan hem toplumdan hem tabulardan hem kutsallardan dilim konuşabilir miydi düşündüklerini kalemim yazabilir miydi özgürse kafatasınızın içindeki hiç bir güç hiç bir esaret buna mani olamaz bu böyle biline

Öldürdükten sonra diriltmeye çalışmak ne kadar takdire şayan olabilir ki? Öldürmeyeceksin. Anlıyor musun? Öldürmeyeceksin.

ben ben değilim bazen Kudret'le başlayıp Köksal'la biten bazen bir pamuk örümceğiyim acizim ağlarımı örmekten bazen kelimeler karşısında bitkin hayalleri karşısında ezik aşkları uçuk politikaları kayıp inançları savruk yaşamaya değer ne kaldıysa hayat karşısında ufacık ben ben değilim bazen Nil sularında hayat bulduğum hayatla ölüm kovaladığım nam-ı diğer nam-ı değmez Mustafa Süleyman