ŞU 'Z' KUŞAĞI GENÇLERİNE BAYILIYORUM

 

Ev işlerinden hiç gocunmam.

Kadın işidir, şudur-budur, aslında erkeğin uyuşukluk ve tahakküm safsatalarına hiç aldanmam.

Tersine kadının oturması ve erkeğin yapması gereken pek çok iş vardır evlerde.

Çocuklar da şahit olacaklardır ki, ev işlerini Ayten'e hiç yıkmadım.

Herşey adalet çerçevesinde, eşitçe.

Hatta bu eşitiğin tarafım aleyhine bozulmasını ben sağladım ki çoğu zaman ki, o yorulmasın.

Bir tek istisnası var bu durumun.

Ütü.

Benim için kabus gibi.

Ütüyü elime aldığım an başlıyorum terlemeye.

Allerjik bir reaksiyon mu ne?

Bir de titizleniyorum ki iyi olsun diye; haydi bir stres.

Bir de eskileri düşünün.

Kumaş pantolonların çizgisi jilet gibi olacak.

Öyle çift çizgi falan hayatta giymezdim.

Ve bu nedenle gündelikçi hanımlara bile bırakmazdım pantolon ütüleme işlerimi.

Büyük bir eziyetle ama kendim yapardım.

Şimdilerde biraz değişti durum.

Ayten gibi bir baskı aracı da yok üstümde maalesef.

'Ütüsüz giyilmez' diye utandırsın beni.

Çıkartırım yıkanmışları makinadan,

Kırışık...

Belki kurutmaya...

Daha da kırışık...

Tıkarım topunu dolaplara.

Çok gerekirse ütülerim bir gömlek biter.

Ya da kırışık gömleğin üzerine hırka tarzı birşey, tamam.

Gelelim şimdi şu başlıkta sözünü ettiğimiz Z kuşağına.

Yahu kızların tek bir gün olsun ütü yaptıklarına, daha da doğrusu ütülü giydiklerine şahit olmadım.

Farkında bile değiller kırışıklıkların.

Giymeden uyarırım ama hiç takmazlar.

Giydikten sonra ise kırışıklık hak getire.

Hiç gözüm görmez.

Vücuda yapışık giyinmek moda ya, ondan mı nedir?

Velhasıl-ı kelâm siyaset bir yana ama, bayılıyorum şu 'Z' kuşağına.

Umurlarında değil, kıyafetin ütüsü.

Özgürler kardeşim.

Ne güzel.