ÖLÜM

Dostlar,

Öülmü 'dilimden ve yazılarımdan eksik etmediğimi söyleyenler' çok olmuştur.

Oysa beni ortamlarında eğlenceli bulanlar da az değildir.

Bilinir ki ölüm, hayatın başlangıcıdır.

Dahi hayatın kendisidir.

Hayatın idamesi ve inkişafı ancak ölüm nedeniyle mümkündür.

Ölüm hayat kadar normaldir, ancak geride bıraktığı acılarla üzücüdür, yıkıcıdır.

Ölümü bu kadar dilime dolamamın nedeni hissedilen yalnızlık olabilir mi?

Yalnızlıklarınızı çoğaltacak, sevinçlere dönüştürecek unsurlar birer birer gitmişlerse hayatınızdan, -elbette kalanlar sağolsun. Onlar bizim hayata tutunmamızın yegâne nedeni değil mi?- sanırım bu durum doğal karşılanabilir.

Önceki postta bahsettiğim gibi, Ayten'i konu alan ve umarım kısa zamanda basılabilecek olan kitabın konusu da ölüm.

Ancak yaşayanlar için ölümün acısı da bir süreçtir.

Gün gelir ve kaybedilen kim olursa olsun bütün ölümler, belki gülümseten hatıralara dönüşür ki, Ayten de benim için artık böyledir.

Ölüm acısı güzel hatıralara ve hatıralar nezdinde yaşanılanlara yönelik saygıya dönüşmüştür.

Ben materyalistim dostlar.

Bu dindar olmak kadar doğaldır.

Ölenin bizi gökyüzünden izlediğine inanmam.

Ve dahi ölüm sonrası buluşmalara da.

Ölürsün...

Önceleri kemiksin toprak altında...

Sonrasında hiçsin.

Devr-i daim olacak.

Diğer canlılar beslenecekler bedeninden ve hayatlar üreyecek hayata yeniden.

Şimdi aşağıda bu güne kadar paylaşmadığım ve Ayten'in ölümünden iki gün sonrasının bunaltısıyla yazılmış, kitaptan bir şiir paylaşıyorum.

Moraliniz bozulsun diye değil, gerçek yaşanılan olduğu için.

Sevgiyle...

TESLİMİYET İNFAZ TANRILARINA

(Ölümünden iki gün sonra Ayten)

11.03.2019

ah nasıl işlemişim nasıl

dokuma bilmeyen ben

zanaat yoksunu

lânet miskin kaplumbağa

oya işler gibi tıpkı

bütün dokularıma hücrelerini

beynimin mezar taşında yazgın

mührün silinmez mürekkeple alnımda

kalbin kalbimin çatlaklarında ölmüşse bile yavrucuğum

kaldırımlara damlayan gözyaşların

duvarlarda çiçeklenen kahkahaların

ören yeridir ah

ören yeridir köksüz soyadım

bedeninin üstüne serdikleri ölü toprağı

çırılçıplaksın bahar yağmurlarında

çırılçıplağım

yokluğunun zindan ayazında

kabul etmem Ayten

kabul etmem

hiç bir sırayı ihlâl etmeyen sen

ömr-ü hayatında

fakat bu kez neden

neden ben beklerken önünde

neden ihlal edersin sırayı

neden benden önce gidersin

neden

sana neden öldüğünü sormayacağım

ölüm doğumun temel yasasıdır çünkü

sen de doğuracaksın elbet

hesabım seninle değil

infaz tanrılarınla

neden sıranı beklemeden

çıkarttılar kınından

kanlı oraklarını

neden

neden

kırılsın ucuz kalemlerim kırılsın

sussun

konuşmasın azap dillerim sussun

gören gözlerim köstebek

bir sağır kuyuda kulaklarım

ellerimde lekesi varsa hayat pisliğinin

yok olsam hayat cehenneminde

olsun

papatyalarım sona kalsın

onları bana bıraksın

beni sıranın önüne alsın

n'olur

benden önce soldurmasın

korkularımla yaşamayı becerebilirim ben

korkusuzca ölmeyi becerebileceğim kadar

puştum

itiraz edersem

puştum edersem

puştum

Ayten