MASKE MACERALARIM - 14 -17.04.2020 - MİZAH - YAZI

Ah kötü bir gece geçirdim.
Sanki iyi gecelerim varmış gibi.
Şiirlere sığındım yine.
Yatağa gittiğimde çoktan aydınlanmıştı gökyüzü.
Ve hüzünlerime sarılıp uyumaya çalıştım.
Neyse ki uyumuşum.
Yani hiç havam yoktur dostlar.
Yine de, madem maskelerim gelmedi, ‘maske maceralarıma devam etmek farzdır’ diye düşündüm.
Neyse...

Baktım ki olmayacak.
TV’lerden gördüğüm şekliyle ‘kendi maskemi kendim yapayım bari’ dedim.
‘Heder olmasınlar, çöpe gitmesinler’ diye aldım 4-5 yıllık, topukları gitmiş, parmaklar için havalandırmalı en eski çoraplarımdan birisini.
Kestim, biçtim şahane bir maske yaptım.
Aslında eski külotlarımdan yapacaktım ama, hem kıyamadım hem de milletin ‘sen kırmızı külot mu giyiyorsun lan?’ diye alaylarını peşinen duyduğum için ilelebet vazgeçtim.
Zaman zaman, köpeği gezdirmek, markete gitmek için dışarı çıktığım için, 'madem ki artık maskem var, o halde çocukları da korumaya almalıyım' kaygısıyla ve zaten tükenmeyecek bir maske kaynağına sahip olduğumdan, evde de maske takmaya karar verdim.
Fedakâr baba, fedakâr olmalıdır, değil mi?
Taktım.
Aynaya baktım.
Çok yakışmış.
Gerçi kışlık bir çorap seçmişim, bunaltmıyor değil ama, olsun.
Hem rengi de gitti bana.
Ten rengimle tam bir kombin teşkil etti.
Yalnız her güzelliğin mutlak bir kusuru vardır ya, benim çoraplar da çok ağır kokuyor maalesef.
Burnuma bir tıkaç mı koysam?
Bütün maskeler böyle mi dostlar?
Hepsi böyle mi kokuyorlar?
'Kolonya döksem üstüne, hem ferahlatır, hem de koku gider' diye düşünürken, kolonyamın da gelmediğini hatırladım.
Fakat bu koku…
Virüs değil koku öldürecek bu kez.
Galiba bayılıyorum.
Bayılıyorum…
Bayılıyor…
Bayıl…
Bay………
B… B…bıııırrrr………………………………………..
İmdat, imdat!
112…
112 …
112…