BENİM HUZURSUZ BACAKLARIM - YAZI

Dün gece sabaha kadar uyutmadılar beni...

Bacaklarım.

Onlar huzursuz bacaklarım benim.

Zaten ne kadar egzantirik araz ararsanız, bende var.

Hiç tetik çekmeyen parmaklarımda, hazrolda bekleyen...

Tetik parmağım....

Hayatım boyunca huzurlu kılamadığım...

Huzursuz bacaklarım.

Yetmezmiş gibi, bir de sendromum.

Dün belimi incitmişim biraz.

Değil canlarım değil.

Hemen kötüye yormayin.

Zaten sizin utanıp dile getiremediğiniz ve toplumsal baskılar nedeniyle kötüye yorduğunuz şey, aslında hiç de kötü değil.

Yani Seks yaparken değil.

Kim kaybetmiş?

'Seks fantezileri kurarken' deseniz neyse.

Değil.

İncittim bir şekilde işte.

Bacaklarım da yalnız bırakmak istemedi belli ki belimi

Aslında yorgan altına çekmediğim zaman onları, problem teşkil etmezler.

Buzdan-dondan anlamaz benim bacaklarım.

Açıkta olacaklar.

Uyurken serin yerde olacaklar.

Ama dün gece yatırmadılar canlarım, uyutmadılar.

Bir içeri, bir dışarı, bir o yana, bir bu yana, kâh oturarak, kâh dolaşarak...

Bir türlü memnun olmadılar.

Hasta mı bu bacaklar ne?

Yoksa aşıklar mı?

Bir tek kadın bacağı bile görmediler ki aylardır kuzum.

Platonik desem değil

Psikolojik desem değil.

'Bunca hareketin altında bir neden olmalı' diye düşündüm durdum bütün gece.

Tabi ya...

Evreka... Evreka...

Buldum sonunda.

Benim huzursuzluğum.

Benim, hiç hesaba katmadan gariplerimi,

bacaklarımın üstündeki düşüncesiz hareketliliğim, belki de performansım.

Isyan ettiler.

Bacak kaldırdılar.

'Al da kıçına sok şu söz dinlemez lânet bacaklarını'' diyeceğim ama...

Kıç da benim canlarım, yapamam.

18.12. 2020