DİRENMEK VE ZAFER - YAZI

Uzun yıllardır bende anti-pati uyandıran ve bu nedenle kullanmaktan mümkün olduğunca imtina ettiğim iki kelime:

DİRENMEK ve ZAFER.

Nedenlerini şimdi yazamayacağım.

Açık havadaki çay-sigara keyfimi kaçıramam doğrusu.

Şunu bilin yeter:

Direne direne yok olduğumuzun farkında mısınız?

Kaçarsın direnme...

Saklanırsın direnme...

Dönüşürsün direnme...

Atmadan yersin sadece.

Tıpkı hiç vurmadan yiyen ve sonunda nakavt olan, ama direndiğini zanneden bir kick-boksçu gibi.

Ya da bir kum torbası...

Ama kumların boşalmamıştır ya, adın direnişçiye çıkar.

Gerçi boşalsada çıkar.

İşte yıllardır gözümüzün önündeki Filistin.

Bir misket kadar kaldı direne direne.

Kandırır dururuz kendimizi.

12 Eylül'de nasıl direndik, şurda-burda nasıl direndik?

Direnmek, yok olmanın öbür adı olmuş sanki.

Ya kavramlar yerli yerinde kullanılsın, deforme edilmesin ve içi boşaltılmasın, ya da yerine yeni kavramlar ikâme edilsin.

Örneğin Filistin mücadelesi için INTİFADA kelimesi nasıl?

Ve ZAFER kelimesi.

İnsanın insana zaferini kabul edemem.

Zafer çürümüş cesetlerin üstüne basılarak yükselir çünkü.

Zafer toplu ölümdür, toplu katliamdır, yıkımdır.

Önceleri Hitlerin zaferleri değil miydi konuşulan?

Sonraları Sovyet, Amerikan, İngiliz...

Hepsi milyonlarca cana mâl olmadı mı?

O halde insanın insana karşı zafer emelleri ilkel güdülerden başkaca bir şey değildir

Ama 'savaşın ya da muharebenin başarısı' denirse amenna.

Körfez savaşı bir zafer midir ABD egemenleri için.

Zaferdir.

Milyonlarca insan cesedini bırakmıştır geride.

Sonuçta ABD egemenleri amaçlarına ulaşmamışlar mıdır?

Peki sizin gözünüzle de bir zafere midir?

Bizden örneklere girmeyeceğim bile.

Yavuz Selim'di, Fatih Mehmet'ti vb.

Sizin olsun bütün zaferler.

Sizin olsun ölümün ve öldürmenin kıvançları.

Ve ancak cehalete karşı bilimse kazanan, insanlık adına odur işte benim için gerçek zafer.

Bana insanca başarılar yeter.

'Çay keyfim' dedim, çayım soğudu.