BRE SEFİL - YAZI

Kendinle gururlanma sefil… 
Yap ki başkaları gururlansın seninle… 
Kendinle böbürlenme sefil… 
Yap ki başkaları böbürlensin seninle… 
‘Oldum’ deme olmaya bak… 
‘Yaptım’ deme yapmaya bak… 
Bırak yaptıklarını başkaları taktir etsin… 
Bırak olduklarını başkaları dile getirsin… 
Yaptım yaptım yaptım yaptım…  
Kes bu pis ağızları artık… 
Yapmadıklarını, olmadıklarını biliriz biz... 
Olamadıklarını anlat bize… 
Yapamadıklarını… 
Aynaya baktığında kendini en güzel görürsün… 
En akıllı sanırsın, o kıt aklınla… 
Narsistsin sen… 
Şu dünyayı ben yarattım huyundan vazgeç… 
Bu gün yalakalarınla varsın belki… 
Yarın yalakaların olmayınca sen de yok olacaksın… 
Bir doktora git… 
Daha fazla küçük düşürme kendini… 
Yaptıklarınla değil  yapamadıklarınla… 
Yapman gerekenlerle çık karşımıza… 
Sus... Sus... Sus... 
Allah aşkına sus...
İnsan ol biraz… 
İnsan ol… 
Bre sefil…

‘Bu yazı hep kendini anlatanlar, hep kendini övenler, bıkmadan, usanmadan, susmadan kendilerini yüceltenlere gitsin. 
Dinlemezsin anlatır, yüzüne bakmazsın anlatır, arkanı dönersin anlatır, başka şeylerle ilgilenirsin o yine anlatır. 
Ne önemli bir hiç olduğudur anlattıkları aslında. 
Hiç bile  olmadığı… 
Adamın hiçbir vasfı yoktur. 
Ama o kibir, böbür,  gurur ve kendini sevmeyi en büyük vasıf sanmakta. 
Ve bize anlatarak, bizimle arkadaş olarak bizi de onurlandırdığını sanmakta.

Sefil.’