> BEN ÜŞÜRKEN HER MEVSİM YAZDI ELLERİN - ŞİİR

söyleyemezdim söyleyeceklerimi
dilim prangadaydı
sesim duvarlarımdan çıkmazdı
bir şambrel gibi sessiz
kalemimle kağıtları yırtardım
ben geçmişe bakardım
solardı güllerim susuzluktan
sen hayatı sulardın
canlanırdı ölü çiçekler
solgunları çöpe atardın
ne zaman dönüp geriye baksan
yılanların çıyanların içinde
beklemekten eskimiş yüzüm parlardı
yıldız pırıltılar olurdu beynimde
gözlerimi ufka dikerdim
kadifeden kırmızını izlerdim
karışmak isterdim kimi kaldırımların telaşına
otobüse binmek isterdim
semt pazarlarında dolaşmak
ellerim kağıtlardan kalkmazdı
bilmezdin
İçimdeki şeytandı bunaltılar
şeytansız tek günüm geçmezdi
gölgelerde yürürdüm ben
kendi gölgelerimde
oysa seni güneşe iterdim
güneşin sıcak tenine
toprak aynı topraktı yavrum
bildiğimiz böcekli ve kurtlu
sen basardın manolyalar açardı
ben basardım kururdu ve yanardı
ardında yürürdüm her zaman
dönecektin
gözlerin hayat verecekti bedenime
bir şambrel gibi
beklerdim
ben üşürken
her mevsim yazdı ellerin

Yorumlar

Bu blogdaki popüler yayınlar

KANDIRA'LI BİR ÇİNGEN - MUSTAFA KANDIRALI - YAZI

MİLİTARİZM, ASKERİ DARBELER, DEVRİMLER - YAZI - SİYASİ

MOMMY MOMMY - YAZI

DAHA 13 KERE İNTİHAR EDEBİLİRSİN - YAZI

> BABAYIM BEN - ŞİİR

BİR YALAN TAKTİK - İYİ POLİS - YAZI - POLİTİK

HAY BEN BÖYLE TOPLUMUN - KISA YAZI