KUDRET KÖKSAL

Yine de hepimizin hayatında, pek çok gizem hayatiyetini sürdürecektir; bedeniyle gömülene kadar. Bu, insanın tabiatı gereğidir çünkü. Ne kadar samimi ve aleni olursak olalım, sadece bize ait olan sırlarla doludur kalplerimizin odacıkları. Kimi acı, kimi utanç veren sırlar… Hayatımızı bir anafor gibi içine çeken sırlar… Hikâyemiz şöyle: 12 Eylül’ün ağır şartlarıdır. İşkenceler, kayıplar, idamlar, infazlar… Ve Mamak Askeri Ceza ve Tutukevi’nin bir hücresidir olayların geçtiği yer. Ağır mahkumların tutulduğu, 1.90’a 1.90 boyutlarında, ama 4 siyasinin ikâmet ettiği küçücük bir hücre… Siyasi liderlerin ve idamlıkların tutulduğu… Bahse konu edeceğimiz dostumuz, öyle siyasi lider ya da idamlıklardan da değildir aslında. Ancak, dönemin karşı-devrimci gazetelerinden birinde, hakkında çıkan sür-manşet bir haber nedeniyle islâh edilmek üzere gönderilmiştir o hücrelere. Neler yaşanmıştır o 4 m2’lik mekânda neler? Düşünmeye bile fırsat tanınmayan, her an işkence, baskı ve şiddetin ...

KALMIŞIM BİÇARE YOKSUN GERİ VER EY HAYAT BÜTÜN HEYECANLARIMI

gün gelir kalkışır yorgun yüreklerimiz gizemli günahların hamallığına kurtulur toz katmanı kelimelerden taşımaz puslar ardındaki maziyi gün gelir dillenir sırdaş suskunluklar

BÜYÜLÜ ÖRTÜYÜ KALDIRIRSAN SIRADANLIKTIR GERİDE KALAN

Niyedir biliyor musunuz? Çünkü kin ve öfke, bahanesidir bahanesizliğin.

kimseleri aşağılamış mıyım ömr-ü hayatımda küfrü hakareti ağzıma almış mıyım küçük düşürmüş müyüm ayırmadan canlıları şiddete başvurmuş muyum örneğin toplu ve siyasi olsa da kavga tek bir insana tokat atmış mıyım tek bir cana paylaşmamış mıyım elimdekini avucumdakini o halde niyedir bu kin niyedir bu öfke niyedir bu kavga kırgınım ey insanoğlu kırgınım ey sevgili kırgınım ey hayat kırgınım.

Bir insan neden son vermek ister hayatına Hem de faşizmin acımasız saldırılarına karşı direnmedeyken hayatta kalmak için Ve neden hücresinin beton kalıpları altına gömer Bir daha gün yüzüne çıkarmamak üzere zihnindekileri

Bir insan neden son vermek ister hayatına Hem de faşizmin acımasız saldırılarına karşı direnmedeyken hayatta kalmak için Ve neden hücresinin beton kalıpları altına gömer Bir daha gün yüzüne çıkarmamak üzere zihnindekileri ---------------------------------------------------------------------- Bana ‘kitap yaz’ diyorlar Oysa kaç kitap yazdım kaç Sadece kalem kağıtla mı yazılır kitaplar Beynimizin nöronlarıyla yazılamazlar mı Sonra bastırılıp çoğaltılarak hafızalarımızda Hem masraf etmeden hiç Hayatımızın sırlarında yayınlanamazlar mı ------------------------------------------------------------------------ Tünelin ucundaki ışık mıdır, böylesine geçmişe dönmeme neden olan? Ya da o ışık mıdır ki, zihnimi bunca kapsayıp, karanlıklaştıran? Hiç kağıtlara dökmeyi düşünmediğim konuları gündeme almaya başladım son günlerde. Bunca dert, sıkıntı , belâ ve çöküş yokmuş gibi ülkemin insanlarının sırtlarında… Başkaca dert yokmuş gibi… Ama dedim ya; tünelin ucundaki ışıktır belki, be...

Şımarıklıklarım vardı benim Çocuksu şımarıklıklarım Çocuksuluğum öldü Şımarıklıklarımı da öldürdü

Düşünce özgürlüğü yoktu ve yoktur bu ülkede. Ama özgürce düşünen insan çoktu ve çoktur.

18.000 Liran yoktu annem müsterih ol ödemeni oğlunun paha biçilmez bedeniyle yaptın

Can dostum... Narin, zarif -şair gibi değil- şair arkadaşım... Yaşar Üstün... Yıllar sonra -kolay değil, yaklaşık 30 yıl sonra- 3-5 saat geçirdik bugün. Hatıral ar... Ve iliklerimize kadar yeniden hissettiklerimiz, yeniden yaşadıklarımız... Aşağıdaki şiir müsveddesi bu nedenle gündeme gelmiştir bu gece. Müsveddedir evet müsveddedir ama, öyle de olsa bir hikayesi vardır; kağıda dökülmüş her mısranın, her satırın olduğu gibi. Yıl 1983... 06.06.1983. Tam 33 yıl öncesi yani. Hikayenin geçtiği yer, yerin dibinde, zemini beton, karanlık ve 1.90'a 1.90 m. boyutlarında, "yasal" bir hücredir: Mamak! Tutuklu siyasi, rutin uygulanan şiddet ve dayaklardan değil ama, her haber saatinde bangır bangır hücrelere dinlettirilen cuntacı bildirilerinden bıkıp usanmıştır. Ve 6 Haziran günü akşam saat 7'de mahkumlara akşam haberlerini dinletmek üzere, yine radyo açılır ve hoparlörlerden kulakları sağır eden bir cızırtı yayılır kanlı-karanlık koridorlarda once. ...

birdenbire oluyor herşey yıldızlar sönüyor birdenbire birdenbire ay kararıyor nedensizleşiyor sevmelerim kaygılanmalarım hasretlerim ve hüzünlerim anlamsızlaşıyor birdenbire kalbim kanıyor içten hatıralarımı acıtıyor resmin paramparça oluyor kırık çerçevesi birdenbire yakınlarım uzak oluyor demir atıyor uzaklarım tuzak dönülmezliğine ufukların birdenbire oluyor herşey bir sır gibi kimsesiz başım önüme eğik yürüyüp kaplumbağa adımlarımla kayboluyorum meçhulün karanlık dehlizlerinde ölümün yaşamdaki izdüşümüdür bu yavrum anlaşılamadan oluyor herşey birdenbire katilce

Bu uçsuz evrende o kadar çok bilgi var ki, hangi birisini neremizde depolayacağız? Sizin de mi unutmaktır güncel probleminiz?

Feyzioğlunu göklere çıkaranlar, onu nasıl oradan indireceklerini düşündüler mi?

Hani hep yanımda olacaktınız Bavulunuzu bile bırakıp dolabınızda Çırılçıplak kalbinizle gelecektiniz Nerdesiniz ey sevinçlerim Hani

Bir kitap daha yaz Oğuz Bir kitap daha yaz Ve lütfen Tutunamayanlar Tutunsunlar bu kez

Ben beni tanımamışım Sen mi tanıyacaksın

İDEOLOJİLER SAVAŞIYOR ÇOCUKLAR VE ANNELER ÖLÜYOR

kara kara bıyıklarımla gitmişim öldürmekle tehdit etmişim bre masum hayallerimin dipsiz sevdalarımın şairi bre anti- komünizan vardım ki yanına zaten yoktun oysa salonda onlarca bodyguard'ın çığlıkların vardı sedece provokatif ben mi seni öldürmek istemiştim sen mi beni hedef seçmiştin ah gençligimin erişilmez şairi Attila ilhan ah

Ve bilinmeyen bir Attila İlhan şiirinden: "Kara kara bıyıklarıyla geliyorlar Beni öldürmek istiyorlar"

AH ATTİLA İLHAN AH AH SEVDALARIMIN ŞAİRİ VAH KOCAMAN AMA SIĞ YÜREKLİ ANTİ-DEMOKRATIM VAH Attila İlhan’ı bir şair olarak çok severim. Hayallerimin, sevdalarımın şairidir. Aslında sizler için de öyledir sanırım. “Gözlerin gözlerime değince Felâketim olurdu ağlardım” Nasıl uçsuz-bucaksız dizelerdir bunlar? “Ne kadınlar sevdim zaten yoktular” Ne müthiş dizelerdir ? “Ben sana mecburum bilemezsin” Ah… Ah…. Ah… Atilla İlhan tartışma götürmez, şiirimizin büyük üstadlarındandır. Ancak böyle olması, demokrat bir kişiliği olduğu anlamına gelmiyor maalesef. Yıllar sonra, ölüm yıldönümünde, bazı gerçekleri dile getirmek farz oldu, bunca paylaşılanlar karşısında. Evet, Atilla İlhan çok iyi bir şairdir ama, iyi bir demokrat değildi. Düşünün ki, kim ne derse desin, Necip Fazıl da ölümsüz şairlerimizdendir. Gericidir, islâmcıdır, muhafazakârdır; şudur-budur; ama büyük şairdir. Necip Fazıl’ın gericiliği , özellikle devrimci kesimler arasında çokça tartışma...

üç çiçeğim var benim ve milyarlarca çiçek kokusu  hücrelerimde

Önceliğiniz değilim Öneminiz hiç değilim Saklambaç oynayamam ki bu yaştan sonra

Babayım ben... Çiçekler ve melekler için kaygılanan...

Anneyim ben... Paletlerin altındaki çiçek gibiyim. Çocuğum ben... Bombaların yok ettiği annem gibiyim.

'Burjuvanın demokratı olur mu?' demeyin; olur... Bizim devrimcilerin çoğu burjuva demokrat.

ahh! pınara kanım damlıyor

Irkçı olmak için bozkurt selâmı vermek gerekmiyor Hitler'in gizli destekçileri de Nazi selâmı vermezlerdi CHP de vermiyor

HAYALLERİ OLMAYAN İNSAN DEVRİMCİ OLAMAZ ERNESTO CHE GUEVARA HEM BİR HAYALPEREST HEM DE BİR MACERAPERESTTİ

Savaş,  yoksulun yeni rantlar katmasıdır varsılların servetine, yeni pazarlar açmasıdır

Annelerin sevincidir barış. Savaş...  Çocuk cesetleriyle öldürmektir bütün sevinçleri

Çocukların balonlarıdır barış. Savaş...  Patlatmaktır bütün balonları  bombalarla.

gitmek istiyorum ah kalbim dinlenebileceğin diyarlara tüm merhabalarımı geri alıp verdiklerimden tüm kahkahalarımı tüm öpüşlerimi ve bırakmadan cılız hayallerdeki soluk gölgelerimi ayak izlerimi kazımalıyım çamurlardan sözcüklerimi toplamalıyım kaldıysa kırıntısı hafızalarda henüz kıyılmamış yazdıklarımı da bulmalıyım kıyılmışları çöplerden ayıklamalıyım tıkıştırmalıyım çıkınıma askerce çocukluluğum sokak köpekleri kadar yalnız gençliğim ağlamaksız çığlıksız bebekliğim şimdilerde Hayatlarımın tanığı ellerimi de alıp yanıma gitmeliyim bu yerlerden dönmemek üzere bir daha bu zulümkâr yorgunluklara lâkin özsuyumdan beslenir arılarım harami gönlüm zapturapt altında başka kalplerle kelepçelenmişim sevda müebbedine mahkum edilmişim gidemem ah kalbim ölmeden dinlenmek haramdır sana

ZAMAN DA  MESAFE GİBİ YABANCILAŞTIRIR MI İNSANLARI?

TÖB-DER'li değerli öğretmenlerim. Dünya öğretmenler gününüz kutlu olsun.

MİKROFON AŞKI ZEKİ MÜREN VE SAFDİLLİ DEVRİMCİ VE SOSYALİSTLERİ BU TOPRAKLARIN. Hafta sonu Ankara’daydım. Cumartesi günü hiç hesapta yokken, sadece tesadüfi bir şekilde bir panelin orta yerinde buldum kendimi. Konu oldukça ilginçti. Ama daha da İlginç olan, panel sonunda İsmail Beşikçi ve Fikret Başkaya’nın da panel konuşmacıları arasında yer almasıydı. Bir eski dostumla buluşmak üzere gittiğim mekânda, arkadaşımı da yanıma takıp girdim panel salonuna. Yaklaşık on konuşmacı tarafından anlatılanlar gerçekten çok iyi ve yararlıydı. Ama ben, beklediğim konuşmacıları öne almadıkları için hayıflandım sürekli. Konuşmacılar yaygınlaştırılan şiddete ve baskıya karşı demokrasi mücadelesinin önemini vurguluyorlardı. Demokrasi mücadelesi deyince alerjik bir durum oluşuyor bende. Zaten bu yazıyı da, dün gece haberlerde HDP tarafından ‘demokrasi cephesi’ oluşturulacağı haberini duyunca kaleme almadan edemedim. Yetti gari. Nedir bu burjuva demokrasisi seviciliği sizlerdeki? Ne kattı...

DOĞUŞU MUHTEŞEMDİR GÜNEŞİN BATIŞI DA MUHTEŞEMDİR  (Sözümüz güneş olanlaradır)

Hafızamı arıyorum Solgun sarı kağıtlar arasında Yazmalarım ranzada kaldı Düşüncelerim voltada Resimlerimi postallarıyla ezdiler Mektuplarımı 'görülmüştür'le kirlettiler Kaç kere geldiler kaç kere Yazın arşivimi talan ettiler Geçmişsizleştirmek istediler geleceğimi Hafızamı silmek istediler Silemediler Şimdi ararken yazdıklarımı Geçmişimi bir mıh gibi kalplerine çakıyorum Çünkü onlar vampirleridir hayatın

masamızda yılların eskitemediği vefa yılların eskitemediği dostluklarımız ve yılların eskitemediği sevgiler masamızda geçmişin sarhoş güzelliği ve zerafet yoklukları dolduran varlık şerefe dostlar şerefe

Kalbimi atıyorum ay parçalarım Ayaklarınızın altına Vicdanlarınıza emanet ediyorum

Biraz once face'de okudum. Bir düşünür şöyle demiş: "Kendisi çıplakken, gömleğini başkasına verene güvenme." Peh, peh, peh, peh... Bu söz bir yaşanmışlığı hatırlattı bana. Aslında pek çoğunu hatırlattı da, birisini aktarayım. Her ünlünün kelâmı doğru mudur dostlar? Değil. Paylaşılan o kadar çok yanlış ünlü sözü var ki, biraz sorgulayınca bu yanlışları görmek mümkün. Bu nedenle ünlü-özlü sözlerini de gözü kapalı kabullenmek teslimiyet gibi geliyor bana. Gelelim gerçek hikâyemize: Çocuk çıplak. 18-19 yaşlarında. 'Laboratuardan' çıkıyor. İşkenceden... Sorgucular 3 aydır sonuç alamamışlar, çözememişler çocuğu. 'Banyodan' çıktığında elinde kıyafetleri ve sarı, kadife bir ceket tutuyor. DAL'dan Mamak'a gönderilecek ve idamla yargılanacaktır. Tam hücremin karşısında bir elinden su borusuna kelepçeleyip ayrılıyor işkenceciler. Ve benim hücremin kapısı da açık. Farkında değiller. Kapıyı açtılar ama henüz beni götürmediler. Acil bir soru...

aşkım aşmıştır aşklarımı sınırlarını kalbimin beynimin kıvrımlarını ne bencil ihtiraslar ne tatminsiz cinsellikler ne benliğimi kemiren acılar ne korkular aşmıştır kutsalları tabuları kitaplı kitapsız bütün tanrıları çürüten gerçekliğinde ölümün hatıralarımın tahtında otururken Ayten Aşkım aşmıştır diyarları bunca yıl koruduğum bunca acıyla yoğurduğum kalpazan komünizanlığıyla ruhumun

A benim canlarım  A benim kalbimin asli konukları  A benim gönlümün sahipleri  A benim papatyalarım  Neden endişelenirsiniz öyle  Hiç bunalıma girmedim ki ben  Bunalım zaten hep içimdeydi

CEHENNEMİNE GELMEK İSTİYORUM RAKIMI DA ALIP ADALETİNE KADEH KALDIRMAK İSTİYORUM

ilişmişim gönlümün kuytu köşesine ağlamakta bulutlar gökyüzünde feryat figan sağnak sağnak ötemde kanatları kırık bir martı dua etsem ölmesi için inanmıyorum hiç bir duaya geçiştiriyorum temennilerle ah n'olur debelenmesin acıyla beyaz değil kırmızı rakı içiyorum çaykoliğim ben kafam dumanlı bir görunüp bir kaybolan transit yolcularını bekliyorum Boğaz'ın bir sevgiliyi bekler gibi yunusları bekliyorum gözlerimde bulutların gözyaşları görünmeden ağlamaklarım duyulmadan ağlıyorum sesini özlemişim yarim çok özlemişim

NEDENSİZDİR SEVMELERİM İRADESİZ

Ben söyleyemezdim söyleyeceklerimi Dilim prangada Sesim duvarlarımdan çıkmazdı Bir şambrel gibi sessiz Kalemimle kağıtları yırtardım Ben geçmişe bakardım Solardı güllerim susuzluktan Sen hayatı sulardın Canlanırdı ölü çiçekler Solgunları çöpe atardın Ne zaman dönüp geriye baksan Yılanların çıyanların içinde Beklemekten eskimiş yüzüm parlardı Yıldız pırıltılar olurdu beynimde Gözlerimi ufka dikerdim Kadifeden kırmızını izlerdim Karışmak isterdim kimi kaldırımların telaşına Otobüse binmek isterdim Semt pazarlarında dolaşmak Ellerim kağıtlardan kalkmazdı Bilmezdin İçimdeki şeytandı bunaltılar Şeytansız tek günüm geçmezdi Gölgelerde yürürdüm ben Kendi gölgelerimde Oysa seni güneşe iterdim Güneşin sıcak tenine Toprak aynı topraktı yavrum Bildiğimiz böcekli ve kurtlu Sen basardın manolyalar açardı Ben basardım kururdu ve yanardı Ardında yürürdüm her zaman Dönecektin Gözlerin hayat verecekti bedenime Bir şambrel gibi Bek...

Yedeklenmek sizi de rahatsız eder mi dostlar? Tıpkı bir araba lastiği gibi... Bagajda beklersiniz; belki bir gün size de ihtiyaç duyulur diye... Gerçi duyulsa da bir gün ihtiyaç, ömrünüz maalesef çok kısa olur. Sonra yeriniz yine bagajdır. Yedeklenmek sizi de rahatsız eder mi dostlar? Beni ettiği kadar.

HAK DAİMA HAKSIZDAN YANADIR HAKLIDAN YANA OLABİLMESİ İÇİN KARŞI DURUŞ  VE HAYKIRIŞ GEREKTİRİR

Zaman zaman, kimi küçük güzellikler girer hayatımıza. Bizi gülümsetir, bizi rahatlatır, bizi mutlandırır. Hayat denilen bu stres döngüsünün içinden alır, bulutlara uçurur. Ta ki insanoğlunun müzmin zavallılıkları, sinsi darbesini vurana kadar. Ve maalesef, bu huzur dolu süreç çok kısadır çoğu zaman. İnsan, huzur dolu ilişkilerin yabancıdır çünkü.

KİMİ GÖKLERE ÇIKTIM MARTI KANATLARINDA KİMİ UZAK DENİZLERE GİTTİM YUNUS SIRTLARINDA DAHA NİCE DİYARLAR GEZDİM KARINCA AYAKLARINDA AHH NE ÇOK YAŞADIM BEN NE ÇOK YAŞADIM

BEYNİMİ KEMİRİYOR BİR ÖLÜM SESSİZLİĞİ MÜZMİN BİR UR GİBİ KÖMÜR KARASI USUMDA NERDE EY SEVİNÇLERİMİN O ŞEN ŞAKRAK KAHKAHALARI ŞİMDİ NERDE  1981'lerden - Mamak

EN ERİŞİLMEZ GÜZELLİK BİLE VAZGEÇİLEMEYECEK KADAR GÜZEL DEĞİLDİR

BUGÜN GEBEYİM BİR ŞEYLERE NELEREDİR BİLMEM BELKİ HİÇLİKTE BİR HİÇİM BUGÜN

DEVLETE DÖNMELİSİN ANNEM CUMARTESİ ANNELERİ GİBİ DEVLETE DÖNMELİSİN DÖNMELİSİN Kİ DEVLET SORUMLULUKLARINI UNUTMASIN

Ne olurdu kanatsız kuş Yüzgeçsiz balık Ceylan Gözlersiz Ne olurdu Çimlenmeseydi tohum Boy atmasaydı başak Güneş doğmasaydı dağlarda Ovalarda gün ışımasaydı Güneş bir kadavra kadar soğuk Ay karanlık Ne olurdu ne olurdu Zindanlarda umut olmasaydı örneğin Haykırış, çığlik olmasaydı İşkencelerde can veren kardeşlerim Ya da şafak sözcüğü dillerdeki Hasret Yarınlara Ne olurdu Duyulmasaydı nidalarımız Kağıdımız, kalemimiz olmasaydı Dilsiz, kör ve sağır Ne olurdu O pırıltı olmasaydı çocukların gözlerinde Ne olurdu olmasaydınız Düşün ki kaygısızdır bütün egemenler Düşün ki zulüm itici gücü olmuş değişimin Düşün ki azrail gibi can almada günler, saatler, saniyeler Düşün ki umuda durmazmış hiç bir doğum Ya da üç noktası olmuştur hayatın Ölüm Ne olurdu Ne olurdu olmasaydın/ız İyi ki varsınız canlarım İyi ki var/sınız Mamak-1983