KUDRET KÖKSAL

Hep duygulara sesleniriz. Kimbilir 'uyandırırız' diye belki. Oysa ne arar empati, ne arar duygu; Psikopatikse kişilik. Boşuna kürek çekeriz.

Uzaylı mı bunlar, iblis mi?

Tam 1 yıl oldu. Bir tavşan gibi koştum zamanı, ardımda bıraktım. Ve bir kaplumbağa gibi yenildlm zamana, ardında kaldım. Anılarım çiçeklerle düşlüyor seni. O gülüşün. Ah o gülüşün.

İnsanlık tarihi, özellikle anaerkil toplumlardan sonra, yani erkeğin insan toplulukları üzerindeki egemenliği ile birlikte, savaşlar ve katliamlar tarihidir. B unun nedeni de tahakküm altına alınanları sömürmektir. Ve maalesef bu tahakküm, dünyadaki insan sayısının yarısını oluşturan kadınları, sömürünün en ağırına maruz bırakmıştır, bırakmaktadır. Kadının kurtuluşu, ancak erkek zihniyetinin ve buna bağlı olarak ataerkil bu sistemin, dünya üzerinden kökünün kazınmasıyla mümkündür. Ki o zaman, savaşlar ve katliamlar tarihi de, giderek tarih olmaya başlayacaktır. Yaşasın hayatın her alanını ilmek ilmek dokuyan kadınlar!

Kadınsın sen. İçinde var edensin. Doğuran, emziren, besleyen, koruyan, kollayan, öğreten, büyütensin. Kadın olduğun için kutlanmalısın. Öldürüldüğün için değil. 8 Mart kutlama günü değildir. Papatyaların günü hiç değildir. Sistem saldırılarına, kadın ölümlerine, erkek şiddetine, erkek egemenliğine karşı mücadele günündür. Kadın! Mücadelen kutlu olsun.

200'ye yakın devlet üleşmişler dünya topraklarını Sularını, denizlerini, okyanuslarını, dağlarını, tepelerini, ovalarını, ormanlarını... Din, dil, ırk, pazar ve benzer saiklerle Ve zorla, ve güçle... Sokmazlar toprağın esas sahiplerini sınırlardan Yasaklarlar insanoğluna topraklarını Gün gelecek Çökecek o devletler Kalkacak bütün sınırlar Özgürce gezeceğiz topraklarımızda Biz göremesek de olacak.

kırmızıdır kara kutum göğsümün sol ortasında utangaç ruhlarım vardır içinde aynadan korkanlarım dilime ulaşamamış kelimeler sese dönüşememişler mikozamda görünmez mürekkeple yazılanlar panik ataklarım vardı benim fuzuli hezeyanlarım şaşkındı heyecanlarım karavana atmış sevdalar kimse bilmezdi hassastı duyargalarım rotamı siz belirlemediniz mi siz yönetmediniz mi bilincimi çakıldığım bu yerde koşarken ömrüm boyu yüz metre performansıyla tenim kan terim kan

Bu bir kıvanç mı, utanç mı? Yüzbinlerce insan bu cânım toprakları terketmek için canını hiçe sayıyor. Yetlililerin söylemlerine göre rakam milyonları bulacak. Ve içlerinde hiç de azımsanamayacak kadar Türk vatandaşı. Şimdi başınıza ellerinizin arasına alın da düşünün biraz. Biraz... Niye?

Şu tv'lerdeki, kimi albaylıktan, kimi generallikten tard edilmiş, ayrılmış ya da emekli edilmiş (kısacası bilemiyorum. Bildiğim artık ordu mensubu olmadıkları) askeri-savaş stratejistleri, eğer halâ orduda olsalardı, günümüzde makamı kalmadı artık ama, yine de özel yasa çıkartılır ve mareşal yapılırlardı. Belki de Genel Kurmay Başkanımız içlerinden biri olurdu. Yazık olmuş. Velhasıl-ı kelâm yetenek değerlendirmeyi bilmiyoruz üstadım.

Yahu S 400'ler n'olacak peki? Kullanılabilecekse -ki nah kullandırtırlar size- kime karşı kullanılacak, rıca etsem aydınlatabilir misiniz acaba? Suriye Arap Devleti'nin uçaklarına karşı mı, İdlib'deki terör gruplarına karşı mı (gerçi uçakları da yok ya)? ABD desem değil, Rusya desem değil. Avrupa, Avrupa size karşı mı yoksa? İtiraf edilemeyecek olsa bile, bırakınız silahlanmaya karşı biri olarak karşı çıkışımı, adamların kendileri için bile müthiş gereksiz, hesapsız ve fuzuli bir alım olduğu ortada. Bence parası alımına karar verenlerden tahsil edilsin. Nasılsa vardır o kadar servetleri. Ve fakir-fukaraya dam alınsın.

Elbetteki silahların susması, her halükârda konuşmasına yeğdir. İyi de, bu kadar çocuk Soçi mutabakatının uygulanması ve Suriye güçlerinin gözlem noktalarının gerisine çekilmesi için savaşıp ölmedi mi? Peki Soçi ne oldu? Çöp. Ne dersiniz, mevcut ateskes koşulları hükümetin inatla sürdürdüğü Soçi politikasını destekliyor mu? Mevcut durumun korunması yetecek idiyse, neden? Anlayamıyorum. Bu çocukları feda etmek, Şehitler Tepesi'nin boş kalmaması için miydi

asmanın altında oturmaktı özlemleri çay içerken sigara tüttürmek acıktığında doyurmak bebelerini oysa asmanın batısına sürüldüler gölgesiz çorak tepeleri aştılar nehirleri geçtiler pembedir zannettiler Meriç'in öte yakası ateş düştü kucaklarına ceset düştü kanlı elleri başının üstündeydi

Beklenen oldu. Ve göçmen ölümleri başladı. Arkası da gelecek. Avrupa'nın insan hakları ihlâllerine lâf söylemek yetmez. Hükümet göçmenlere belge tanzim etmek suretiyle uçağa bindirmeli, iaşelerini vermeli ve istedikleri ülkeye göndermelidir. Samimiyet ve insan haklarına saygı bunu gerektirir çünkü. Hodri meydan!

Dostlar 3-4 gün boyunca yaptığım Kars gezisi, aktarılması gereken pek çok yaşanmışlığı hatırlattı bana. MALAKAN’lar konusuyla başlıyorum. FARKLILIĞA TAHAMMÜLSÜZ LÜK MALAKANLAR ve 'MALAKAN GİBİ’ OLMAK Malakanlar 1877-1878 (93 harbi) Osmanlı-Rus savaşı sonrasında, Kars yöresine yerleştirilmiş dini-etnik bir grup. Malaka ,Rusça’da ‘süt’ anlamına geliyor Topluluk, Ortodoks Kilisesinin oruç ritüellerini kabul etmiyor ve oruç zamanlarında da hayvansal gıdaları tüketiyor, süt içiyorlardı. Bu nedenle kendilerine ‘süt içenler’ anlamına gelen Molokon ismi verilmişti. Rus Ortodoks Kilisesi’nden ayrılmış bir mezhep olan Malakanlar, eski Ahit’i kutsal kitap olarak kabul etmişlerdi. Bu kitap onlar için ‘ruhu besleyen süt’ gibiydi. Kendilerini Hıristiyan inancı içerisinde görseler de dinsel düşünce ve uygulamaları bakımından Eski Ahit ve Pagan Rus inancının bir senteziydi. Malakanların 18. Yüzyılda kaleme alınmış ‘Güneş Kitabı’ adı verilen bir de kutsal kitapları mevcuttu. Musa’nın ...

Abi inanamıyorum ya. Şu göçmenlerin arasına karışıversem... Bir kadın daha bıçaklanarak öldürüldü bugün. Eşi olarak seçtiği o pislik tarafından. 11 yaşındaki kızı gönderdi annesini ambulansla. Ama öldü garibem. Ve geçen yıl yapılan 'kadına şiddete hayır', gözler kapalı, danslı-şarkılı sokak gösterilerinde göz altına alınan ve adli kontrol şartıyla salıverilen altı kadına, savcı 3 yıl hapis cezası istedi. Burası neresi dostlar? Nerede yaşıyoruz biz? Cehennemin bir köşesi mi? Bunca lânet, nasıl olur da bizi bulur hep? Ve neden?

FARKLILIĞA TAHAMMÜLSÜZLÜK -2- YÜKSELEN MEDENİYETLER VE ÇÖKEN İNSANLIK YA DA İNSANLIK HARABELERİ ANİ 3 gün süren Kars yolculuğumun ardından, sizlere tahammül edilemeyen farklı topluluklardan, Malakan’lardan söz etmiştim. Şimdi ise içimi acıtan bir başka konuyu aktaracağım: ANİ. ANİ’yi gezince insanoğlu’nun kendinden farklı olanlara karşI ne kadar tahammülsüz,ne kadar acımasız olduğunu iyice idrak ediyor insan. Sonra gelen, yerleşik olanı katletmeyi, yüzyıllar süren yerleşimi ve ortaya konan yapıları, eserleri talan etmeyi görev biliyor sanki. Bu hayvanlarda böyle değil. Ama insanoğlu böyle maalesef. Ve insanlık adına ‘vah’ demekten alıkoyamıyorum kendimi. ANİ, Kars’a yaklaşık 45 km.mesafede, Ocaklı köyünde, Türkiye Ermenistan sıfır noktasında, Aras’ın bir kolu olan Arpaçay’ın iki ülke arasında sınır çizgisi olarak kabul edildiği ve Arpaçay üzerinde ve havzasında, çok yüksek bir plato üzerinde yer alan, çok geniş ve yaklaşık 5.000 yıllık bir yerleşim merkezi. 10-11. yüzy...

Ölümle kurgulanmış bir hayatı yaşıyoruz. Yaşamın kurgulandığı bir hayatı yaşamak, yeryüzünde emperyalist-kapitalizmin sona ermesiyle mümkün olacaktır ancak. Ağlamalar, çığlıklar, yalvarmalar, sızlanmalar boşunadır maalesef.

Tok olan, barınacak damı olan, çocuklarının eğitimi ve geleceği için kaygısı bulunmayan; yani mutlu ve huzurlu olan bir insan (binlerce insan), böylesi bir kısır döngüye, böylesi bir kaos ortamında ve böylesi hayati risklerine rağmen, yaşadığı toprakları terketmek ister mi?

sözcükler toz zerrecikleri sanalda tıklanıp süpürülüyorlar halı altına

Ah şu parasızlık. Kör olası yoksulluk. Olaydı da, para vereydin oğul yerine. (Oğlunun ölüm haberini alınca, tırnaklarıyla gözlerini oymaya çalışır anam. Yaş yerine kan gelir gözlerinden.)

ŞİARIMIZ OLMUŞ Çayımız demlikte, tam teşekkül soframız, cigaramız elimizde, eşimizin-çocuklarımızın gülümseyen fotoğrafları duvarda, makamımız sıcak, muhabbetlerimiz hoş sohbet, banka hesaplarımız hiç fena değil... Ve yegâne konumuz: "KAHRAMANCA ÖLÜMLER"

Akar'dan şimdi gelen bir açıklama: "Rejimin katliamları sona erene kadar..." Umarım, 'demir demirle dövülmez.'

Kışın soğuk günlerinden biridir. Bir yerlere yetişme telaşı arasında ve çok acıkmışlığın dürtmesi ile, yürümekte olduğum yolda karşılaştığım küçük bir dürümcünün (söylemesi ayıp) önünde gördüğüm tabure ve sehpadan oluşan mütevazi sofraya oturdum ve alelacele bir dürüm ısmarladım. Aslında uluorta, herkesin gözü önünde yemek pek alışkanlıklarından değildir bizim kuşağın. Hattâ aynı sofrada olmakla birlikte, yemeyenin karşısında yemek bile hayli sıkıntılıdır. Ama öyle acıkmışım ki, umarsızlaşmışım sanırım. Dürümü atıştırırken ileriden 6-7 yaşlarında bir çocuğun yaklaşmakta olduğunu gördüm. Üstü-başı kirli olmasa bile oldukça dağınık ve o soğukda pek korunaklı bir giysi de yok üzerinde. Ve elinde bir okul çantası; sürüye sürüye yanıma yaklaştı. Öyle rahatsız oldum ki, neredeyse montumun cebine saklayacağım dürümü. Ve çocuk yanıbaşıma geldi; geldiği gibi sordu, bozuk bir şiveyle: 'Bana da bir dürüm alır mısın ağabey?' Sanki çocuğun bu istemi rahatlatmıştı beni. Hemen si...

kırmızıyı sevmem kan rengidir beyazı sevmem sahtedir umutları siyahı sevmem renk bile değil hasretliktir ölüme bilmezken anlamları bir çocukken tıfıl kırmızı beyaz siyahtı renk kartelam şimdi mor şimdi lila hayatı resmeder bana çiçeklenen ölümsüz hayatı

öldüm öldüm binlerce kere öldüm bugün bombalar altında kaldım kavruldum parçalandım kurşun yedim göğsümden çok acılar çektim can çekiştim ölmeden nehirler aştım denizler aştım dağlar aştım ovalar aştım sınır kapılarından kovalandım açtım susuzdum yorgundum soğuktu gaz yedim bir sivrisinek gibi bataklığa gömüldüm ölüme yürüdüm bugün koşarak yürüdüm bilmeden ufkun rengini çıkınımda ölümden arta kalan kırıntılar çıkınımda un-ufak umutlarım pamuktan hafif beyaz peynirin yanında beş para etmez umutlarım kalkamadım TV'nin karşısından bugün bakamadım sırtlarında bebeleriyle annemlere gencecik annemlere kâhin değilim iâkin kâhin olmak gerekmezdi geleceği görmem için 'sabahtan beri içiremedim bebeme su' derken annem derken bacım derken yavrum yavrum yavrum oy yavrum çocuğuna bulamamış ki su hayata adımladığını zanneder ölüm parkurunda çocuğunu kaçırır ölümlerden çocuğu kucağında ölümlere kalbi titr...

Öldürenin katil değil kahraman olduğu insanlık palavrası... SAVAŞ

Şu survivor'cılara bayılıyorum. Umurlarında mı dünya? Kokanat peşindeler gün boyu. Tarla fareleri gibi. Boğazları dışında umarsız. Onlara ne ölümler, onlara ne göçler. Acun, ben de survivor olmak istiyorum.

Bizden, sizden, onlardan... İnsanlar ölmesin bombalarla, öldürülmesin. 'Meşru' cinayetler bitsin.

ULUSLARARASI AF ÖRGÜTÜNÜN ÇAĞRISINA KULAK VER EY AVRUPA. GÖÇMENLERE SINIR KAPILARINI AÇ.

Dostlar, Belki görüşümü merak edenleriniz olabilir. Göçmen geçişlerinin serbest bırakılması yanlış bir karar değildir. Her ne kadar bizim hükümetimiz bunu bir siyasal koz olarak öne sürmüş ve tam bir karmaşaya yol açacak şekilde uyguluyor olsa da, daha da doğrusu onlardan böylece kurtulabileceğini hesaplıyor olsa da -çünkü böyle olmasaydı, sınır kapılarından belgeli ve donanımlı bir geçış sağlarlar ve insanların çoluklarıyla-çocuklarıyla güvenle çıkmalarının koşullarını arar lardı- savaş mağduru göçmenlerin, hayatlarını güven içinde sürdürebilecekleri, istedikleri topraklara gitme hakkı vardır. Hiç bir devlet bu insanı duruma sırt çeviremez ve sınırlarını kapatamaz. Ortaya çıkabilecek çocuk, anne, yaşlı vb ölümlerin; bu insanlık trajedyasının müsebbibi bu devletler olacaktır. Sınırlarını kapatan, insan hakları şampiyonu Avrupa olsa bile... Sınırdan alacaksın ve istediği yere gitmesi için destek olacaksın. Ah insan için var olan bir devlet arıyorum.

'QUO VADİS' Onbinlerce göçmen, ölüm yollarında.

Dostlar, Çöl Fırtınası harekâtını hatırlayanlarınız vardır. Nam-ı diğer Körfez Savaşı... Topu topu 1 ay süren bir savaştır bu. Savaş bile denemez, harekât... ABD'nin başını çektiği Koalisyon güçleri, bir ay gibi olağanüstü kısa bir sürede hava saldırılarıyla Irak ordusunu darmadağın etmiş, 200 asker gibi çok cüzi sayıdaki kaybına karşın, Irak ordusu 100.000'in üzerinde kayıp vermiş ve 200.000'e yakın Irak askeri ise teslim olmuştur. Bu sonucu sağlayan, Koalisyon Güçlerinin hava gücü ve hava saldırıları olmuştur. Demem şu ki, günümüzde hava gücünüz aktif değilse, durum pek iç açıcı değildir. Söylemedi demeyin.

Oturduğum mahalleden -ki Ayten'in doğduğu mahalledir söz konusu ettiğim- çok olmuş, ayrılmışım. Ancak sonraları o mahallede bir işyeri açmışım. Mahalleliyi genelde tanıdığım söylenebilir. Mahalle tam bir mahalle. Her türden insan var. Kabadayıları da var mahallenin şüphesiz. Farklı kabadayı grupları. Onların hepsi, mahallenin kimseyle paylaşmaksızın 'kendilerinden sorulmasını' istiyorlar ve mahalle namusunun kendilerine ait olduğunu' iddia ediyorlar. Tıpkı bir iktidar mücadelesi gibi, mücadele içindeler birbirleriyle. Müthiş bir gereksiz gerginlik aralarında. Gelelim -ders çıkartır mıyız bilmem- olayımıza. 2 kabadayı arabayla, bana 100 m. ilerideki sokakta ağır ağır gidiyorlar. Kaldırıma yakın bir yerden ise, diğer grubun kabadayısı yayan olarak ilerliyor. Arabadakiler, yayan olana yaklaşıyor ve 'kaldırımdan yürüsene lan' diyerek lâf atıyorlar. Yayan kabadayı düşünmeden silâhına davranıyor ve arabadakilere ateş açıyor. Arabadakiler de silahla...

Şöyle bir kıyaslama doğru mu? Bizde ortalama 50 şehit. Karşıda ortalama 500 etkisizleştirilmiş... Bu savaş, karşı taraf için 50.000 etkisizleştirilmiş asker demek olacaksa, bizim için de 5.000 şehit demektir ki, bu bedel çok ağır değil mi? Kaldı ki savaşın yayılma ve ölüm sayısının artma riski her zaman vardır.

Amaç İdlib'in 'temizlenmesi' değil miydi? Rusya'nın, İran'ın, Suriye'nin ve Türkiye'nin görünen ve imza altına alınan hedefleri bu değil miydi? O halde akıl, bu güçlerin, bu amaç doğrultusunda güç birliği içinde olmalarını gerektirmiyor mu? Tersine onlar birbirine giriyorlarsa, farklı ve gizlenmiş amaçların olduğu anlaşılamıyor mu? Bunu idrak etmek gerçekten bu kadar zor mu? Yoksa bu durum, bir paylaşım stretejisinin bilinçli gereği mi? Herkes kendini insanlık adına kandırmasın. İnsanlık bombaların altında ve tel örgülerin ardında ölüyor. Orta ölçekli bu konvansiyonel savaş, giderek dünya sathına yayılma riski taşımıyor mu? Bunca provokatif atak, bu temeli oluşturmuyor mu? Ve bu, milyonlarca ölüm anlamına gelmiyor mu? Göçmen görüntüleri sizlere ne hatırlatıyor? Kaç masum insan, kaç anne, kaç çocuk, bombalar altında ya da açlık, susuzluk, soğuk ve sınır muhafızlarının saldırılarıyla ölecek tahmin edebiliyor musunuz?

'TBMM'nin acil toplanmasına gerek yok.' Peki, NATO niçin acil toplantıya çağrıldı?

Bu nasıl hazin bir tablodur. Bebekler, çocuklar, kadınlar, gençler, yaşlıllar... Bir-iki poşet ellerinde... Bazılarında su ve ekmek... Bazılarında hiç. İnsanlar ölüm yollarında, İnsanlar hayatı arıyor.

Çok yazan, az konuşan biriyim Bu şaşırttı mı sizi? Lâfazanlığım, gevezeliğim hep kâğıtlarda.. Telefon kültürüm de farklı değil. Çok gerekmedikçe aramam ve söyleyeceklerimi bir-iki cümleyle toparlayıp konuşmayı sonlandırırım. N’apıyım huyum böyle. Ayten’im çok kızardı bu yönüme. ‘Kimseyi aramıyorsun, arasan da konuşmuyorsun, hoppadanak bitiriyorsun görüşmeyi.’ derdi. Arkadaş toplantılarında da pek farklı değildir durum. Bir şeyler söylemem için çok beklerler çoğu kez. Bunca yazarım ki, bu nedenle çok geveze olduğumu düşünür tanımayan herkes. Ama değil. İnanın değil. Çokça dinlerim. Dinlemesini de severim. Dinlemek öğrenmektir ayrıca. Gerçi bazen dinlemem bile ama, dinlermiş gibi görünürüm. ‘He he’ der, başımı sallar geçiştiririm. Kendileri anlatırken ‘başka şeyler düşündüğümü’ söyleyen çok olmuştur. Defalarca ise Ayten. Yalan değil. Bu böyle maalesef. Konu beni sarmışsa ne alâ. Sarmamışsa bodozlama konuya girebilmekte çok zorlanırım. Ve ...

Avluda ayak izlerim duruyor mu yoldaşlar? Voltalarken bakıverin.

dağları çoraktır topraklarımın sulamaya yetmez sularım yağmur beklerim sağanak Nuh'undur gemisi çıkmışsa yücelere hayatı başlatmışsa yeniden zirvede yeniden yeşerebilir çorak topraklar yeniden hayat bulur dağlar yeniden

Ben olmadıklarımı görmeli, olmadıklarımı dile getirmeliyim. Olduklarım varsa, benim işim değildir dillendirmek.

Her tartışma programında konu HDP. Ve hiç birinde tek bir HDP'li yok. Cevap hakkı bile yok. Hay sizin gazeteciliğinizin... Hay sizin demokratlığınızın... Hay sizin demokrasinizin... Hay sizin özgürlükçülüğünüzün... Hay sizin halkçılığınızın... Hay sizin tarafgirliğinizin... Hay sizin adalet anlayışınızın... Hay sizin utanmazlığınızın... Hay sizin...